Tag: culturetours

What is impresive in Morocco, which maybe not a lot people know , is that the striking mosaics and the elaborate carved walls that you can found in many Ryads are not just a privilege of upper-class homes or hotels. These incredibly detailed artworks also cover the surfaces of the simple houses in which people have lived for millennia. In most of the houses you can visit in Morocco, which from the outside may seem humble and sometimes indifferent, but behind their large bulky doors locked with a latch, they hide beautiful and well preserved courtyards ornately decorated with tiles , and when they οpen up , providing to the passers-by small glimpses of shockingly artistic tile works . This ceramic tiles work , called zellij in Arabic, originally dates back to 711, with a huge surge in popularity in the 1400s, when the Moors of Al-Andalus, who once ruled the Iberian Peninsula, brought with them this magnificent pieces of art all over the region of Andalusia and finally, this style of making tiles pieces traveled further in the south , to Morocco, where cities like Fez and Meknes are now considered the top cities where you can see this art of zellij passed down through the centuries from generation to generation, and it often takes maalems (tile masters) decades to master the precise art form.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο Μαρόκο ,που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι , είναι ότι τα εντυπωσιακά ψηφιδωτά και οι περίτεχνοι σκαλιστοί τοίχοι που βρίσκει κανείς σε πολλά Ριάντ δεν είναι προνόμιο μόνο των σπιτιών της ανώτερης τάξης ή των ξενοδοχείων . Αυτά τα απίστευτα λεπτομερή έργα τέχνης καλύπτουν επίσης και τις επιφάνειες των απλών σπιτιών στα οποία ζουν οι άνθρωποι εδώ και χιλιετίες. Στα περισσότερα σπίτια που κανείς συναντά στο Μαρόκο , τα οποία εξωτερικά μπορούν να φαίνονται ταπεινά και καμιά φορά αδιάφορα , όμως πίσω από τις μεγάλες, ογκώδεις σιδερένιες ,ξύλινες πόρτες τους κλειδωμένες με σύρτη , κρύβουν στο εσωτερικό τους για τις μικρές κλεφτές ματιές των περαστικών, συγκλονιστικές εικόνες από τις καλά διατηρημένες αυλές τους στολισμένες περίτεχνα με πλακάκια. Τα κεραμικά αυτά πλακάκια , που ονομάζονται zellij στα αραβικά, και που η τέχνη τους χρονολογείται από το 711μχ , γίνονται πολύ δημοφιλή το 1400 μχ, όταν οι Μαυριτανοί του Αλ-Ανδαλου ( Μαυριτανοί που κυβερνούσαν παλιά την ιβηρική χερσόνησο ) έφεραν την υπέροχη αυτή τέχνη σε όλη την περιοχή της Ανδαλουσίας . Αργότερα , το στιλ αυτό ταξίδεψε πιο νότια , στο Μαρόκο, όπου σήμερα πόλεις όπως η Φεζ και η Μεκνές θεωρούνται ως οι κορυφαίες περιοχές που την τέχνη του zellij μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες , και χρειάστηκαν δεκάδες maalems ( μάστορες κατασκευής πλακακιών ) για να μπορέσει να διατηρηθεί αυθεντική αυτή η μορφή τέχνης.

There are three basic types of zellij:

Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι zellij:

Romi or Fayons zellij which is a simple European style tile,consisting of square and rectangular pieces that are often used to tile bathroom or kitchen walls and floors. It is made by machine and a cheap way to tile larger spaces on a budget.

Το Romi ή Fayons zellij, είναι ένα απλό ευρωπαϊκού στιλ πλακάκι , αποτελούμενο από τετράγωνα και ορθογώνια κομμάτια που χρησιμοποιούνται συχνά για να καλυφτούν οι τοίχοι και τα δάπεδα των μπάνιων ή της κουζίνας . Είναι φτιαγμένα από μηχάνημα και είναι ένας φθηνός τρόπος να πλακοστρωθούν μεγάλοι χώροι.

Bejmat zellij this tile is made up in various formations and have bright colors , to be placed on the floor or walls . This style may appear modest at first glance, but actualy they are completely handmade and each tile is cut and combined by hand. Bejmat tiles are the most resistant form of zellij tile that can be used for floors, they are rectangular and their dimensions are 14cm X 5cm and their thickness of 2cm, often leaving them without or a small varnish coating.

Το Bejmat zellij , είναι ένα πλακάκι που αποτελείται από μικρά τετράγωνα ή ορθογώνια κομμάτια που τοποθετούνται στο πάτωμα ή στους τοίχους σε διάφορους σχηματισμούς και έχουν έντονα χρώματα. Είναι εξολοκλήρου χειροποίητα και κάθε πλακάκι κόβεται και συναρμολογείτε με το χέρι. Τα πλακάκια Bejmat είναι η πιο ανθεκτική μορφή πλακιδίου zellij που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δάπεδα, είναι μακρόστενα και έχουν διατάσεις 14cm Χ 5cm και πάχος 2cm, τα αφήνουν συχνά χωρίς η με ελάχιστη επίστρωσή λούστρου.

Beldi zellij is the traditional style of zellij. Their intricate Moorish and Islamic designs create enchanting motifs. There are dozens of shapes used to make the individual tile and infinite possibilities for designing the final piece.This style can be incorporated into all elements of design, from pottery to flooring, fountains, pools, etc. In Marrakesh, Fessi type tiles are made from the traditional Kaolinite clay used to make zellij for centuries. But tiles in Morocco are not only meant to decorate but also have a practical convenience for the old buildings. Once walls have been tiled, they no longer need to be painted, tiles protect the house from moisture and and if a wall begins to crack it can be simply tiled over and no longer worried about!

Το Beldi zellij είναι το παραδοσιακό στυλ του zellij . Τα περίπλοκα μαυριτανικά και ισλαμικά σχέδια τους δημιουργούν μαγευτικά μοτίβα. Υπάρχουν δεκάδες σχήματα που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ενός μεμονωμένου πλακιδίου και υπάρχουν άπειρες δυνατότητες για το σχεδιασμό του τελικού κομματιού. Αυτό το στυλ διακόσμησης το συναντάμε σχεδόν παντού , σε κεραμικά αντικείμενα , σε δάπεδα, σιντριβάνια, πισίνες, κλπ. Στο Μαρακές κατασκευάζονται πλακάκια τύπου Fessi από τον παραδοσιακό πηλό Kaolinite που χρησιμοποιείται για να κατασκευαστεί το zellij τώρα και αιώνες. Τα πλακάκια όμως στο Μαρόκο δεν έχουν μόνο σκοπό να διακοσμήσουν αλλά έχουν και μια πρακτική χρήση για τα παλιά κτίρια . Μόλις πλακοστρώνονται οι τοίχοι, δεν χρειάζεται να βαφτούν πια, προστατεύουν το σπίτι από την υγρασία και αν ένας τοίχος αρχίσει να φθείρεται μπορεί εύκολα να πλακοστρωθεί.

The contemporary zellij is still made in the same traditional way. Today ,small squares are the most common form , but zellij can be cut to any desired shape. The natural clay is mixed with water and shaped by hand into molds. After that, they are dried in the sun before being placed in a kiln . Olive pits are often used for the fire, as wood is rare in the Fez region where the best clay is found. Clay for zellij tiles should not contain iron or lime, as these could damage the tile.After firing, a shiny, coloured enamel glaze can be applied by hand to the font of the tiles. The classic handmade zellij tiles have a size of 10 X 10 cm and a thickness of 1.1 cm.

Τα σύγχρονα zellij εξακολουθούν και σήμερα να κατασκευάζονται με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο. Τα μικρά τετράγωνα είναι σήμερα η πιο διαδεδομένη μορφή, αλλά το zellij μπορεί να κοπεί σε οποιοδήποτε επιθυμητό σχήμα. Ο φυσικός πηλός αναμιγνύεται με νερό και διαμορφώνεται με το χέρι σε καλούπια . Στη συνέχεια τα στεγνώνουν στον ήλιο προτού μπουν σε κλίβανο. Για την φωτιά χρησιμοποιούνται κυρίως ο πυρήνας της ελιάς και το πριονίδι καθώς το ξύλο είναι σπάνιο στην περιοχή της Φεζ όπου και βρίσκεται ο καλύτερος πηλός. Ο πηλός για τα πλακίδια zellige δεν πρέπει να περιέχει σίδηρο ή ασβέστη, καθώς αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να καταστρέψουν το πλακίδιο. Μετά το ψήσιμο και το γυάλισμα, τα περνούν με το χέρι με χρωματιστό λούστρο σμάλτου. Τα κλασικά χειροποίητα πλακάκια zellij έχουν μέγεθος 10 Χ 10 εκατοστά και πάχος 1,1 εκατοστά.

Moroccan wedding Moroccan blankets are traditionally worn by Berber brides. The Berbers, also called Amazigh or Imazighen, are the descendants of pre-Arab North Africans. Berber tribes are numerous in Morocco, but wedding blankets are traditionally used mainly by the brides of the small rural tribes located in the mountains of Central Atlas and are a key element of a bride’s dowry . It is also a kind of emotional piece that aims to empower the bride and prepare her for her new life.The Moroccan wedding blanket called Handira is one of my favorite traditional Moroccan items and adds a beautiful exotic touch to any room, making it one of the favorite suggestions of interior designers.Each Berber Moroccan wedding blanket is handmade and is decorated by hand by women from the bride’s close family circle before her wedding. Many Berber mothers start weaving and decorating Handira when their daughters are still young. Girls grow up and get acquainted with it even before understanding what marriage means.A few months before the wedding day, the women of the tribe gather to decorate the blanket with a talismanic embroidery made of silver sequins, while teaching the bride about her future life as a woman and as wife .The women involved in this process, as we said , come from the bride’s family, but also women believed to bring ‘baraka‘, the Moroccan word for good luck and prosperity. Glowing sequins, called mouzoun in the Berber language, are believed to ward off the evil eye and protect the future wife and her husband from bad energy. They also beautify this blanket as they reflect light on sunny days and they shining in the light of fireplaces. .The ritual of weaving and decorating is a well-preserved tradition, passed down from mother to daughter. The patterns are the result of the imagination of the women who decorate it, giving each Handira a unique design and an incomparable value.The manufacturing process can take days, if not weeks or months, depending on the complexity of the weave and the design.On her wedding day, the bride wears her wedding blanket on her head on her way to her new home, spiritually empowered by the wise counsels of the other women. She moves to her new home on a mule or horse, to meet the groom, wearing her ornament and her colorful jewelry. After the wedding day, the bride uses her Moroccan wedding blanket on the wedding bed, to keep it warm but also as a piece of decoration.

What you need to know before buying a Moroccan wedding blanket

A few years ago, wedding blankets were unknown outside Morocco. But now that they have become a sought-after decor, real, authentic Moroccan wedding blankets cost more or less a little fortune.Authentic wedding blankets are very durable and are a heirloom from generation to generation. They are made of wool, they are handmade and decorated by hand. If Handira is in color, the dye should be made from plants.While white and cream colors are the most authentic version, Moroccan Berber wedding blankets can be found in many other colors, with different designs and decorating styles.

Because this blanket is so popular worldwide, there are more and more imitations on the market.

But you can spot the imitation by a few indicators :

The material should be wool / the blanket should not be light, if it is light , possibly is fake.

The price should also worry you. If the Handira wedding blanket is very cheap, then it is probably not authentic.The best way to get an authentic Moroccan wedding blanket is to get one from a reputable High Atlas manufacturer.

Sky morocco trips in its organized “shopping tours” ensures you such a purchase as cooperates with certified female cooperatives in Hight Atlas region.

SHOPPING TOURS by Sky morocco trips: Handira οι Μαροκινές γαμήλιες κουβέρτες Ιστορία και παράδοση

Οι γαμήλιες μαροκινές Μαροκινές κουβέρτες παραδοσιακά φοριούνται από νύφες της φυλής των Berber. Οι Berber, που ονομάζονται επίσης Amazigh ή Imazighen και είναι οι απόγονοι των κατοίκων της Βόρειας Αφρικής προ αραβικής εποχής . Οι φυλές των Berber είναι πολλές στο Μαρόκο, αλλά οι γαμήλιες κουβέρτες παραδοσιακά χρησιμοποιούνται κυρίως από τις νύφες των μικρών αγροτικών φυλών που βρίσκονται στα βουνά του Μεσαίου Άτλαντα και είναι ένα βασικό στοιχείο της στολής μιας νύφης. Αποτελεί επίσης ένα συναισθηματικό κομμάτι που σκοπό έχει να ενδυναμώσει τη νύφη και να την προετοιμάσει για τη νέα της ζωή. Η μαροκινή γαμήλια κουβέρτα που ονομάζεται Handira είναι ένα από τα αγαπημένα μου παραδοσιακά μαροκινά αντικείμενα και προσθέτει μια όμορφη εξωτική πινελιά σε οποιοδήποτε δωμάτιο, καθιστώντας μια από τις αγαπημένες προτάσεις των σχεδιαστών εσωτερικών χώρων .Η γαμήλια μαροκινή κουβέρτα των Berber είναι χειροποίητη και διακοσμημένη από τα χέρια των γυναικών από τον στενό οικογενειακό κύκλο της νύφης πριν από το γάμο της. Πολλές μητέρες Berber αρχίζουν να υφαίνουν και να διακοσμούν το Handira όταν οι κόρες τους είναι ακόμη μικρές. Τα κορίτσια μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με αυτήν πριν ακόμη καταλάβουν τι σημαίνει γάμος. Λίγους μήνες πριν από την ημέρα του γάμου, οι γυναίκες της φυλής μαζεύονται για να διακοσμήσουν την κουβέρτα με ένα κέντημα φυλαχτό από ασημένιες πούλιες, ενώ διδάσκουν τη νύφη για τη μελλοντική της ζωή ως γυναίκα και σύζυγο. Οι γυναίκες που συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία προέρχονται όπως είπαμε από την οικογένεια της νύφης, αλλά και οι γυναίκες που πιστεύεται ότι φέρνουν την «μπαράκα», τη μαροκινή λέξη για την καλή τύχη και την ευημερία. Οι λαμπερές πούλιες, που ονομάζονται mouzoun στην γλώσσα των Berber, πιστεύεται ότι διώχνουν το κακό μάτι και προστατεύουν τη μελλοντική σύζυγο και τον σύζυγό της από κακή ενέργεια. Ομορφαίνουν επίσης αυτήν την κουβέρτα καθώς αντανακλούν το φως τις ηλιόλουστες μέρες και λαμπυρίζουν στο φως των τζακιών. .Η τελετουργία της ύφανσης και της διακόσμησης είναι μια καλά διατηρημένη παράδοση, που μεταφέρεται από μητέρα σε κόρη. Τα μοτίβα είναι αποτέλεσμα της φαντασίας των γυναικών που την διακοσμούν , δίνοντας σε κάθε Handira ένα μοναδικό σχέδιο και μια απαράμιλλη αξία. Η διαδικασία κατασκευής μπορεί να διαρκέσει ημέρες, αν όχι εβδομάδες ή μήνες, ανάλογα με την πολυπλοκότητα της ύφανσης και του σχεδιασμού. Την ημέρα του γάμου της, η νύφη φοράει την κουβέρτα του γάμου της στο κεφάλι για το ταξίδι στο νέο της σπίτι, ενδυναμωμένη πνευματικά από τις σοφές συμβουλές των άλλων γυναικών. Μετακομίζει στο καινούργιο σπίτι της πάνω σ’ ένα μουλάρι ή άλογο, για να συναντήσει τον γαμπρό, φορώντας το στολίδι της και τα πολύχρωμα κοσμήματα της της. Μετά την ημέρα του γάμου, η νύφη χρησιμοποιεί τη μαροκινή γαμήλια κουβέρτα της στο γαμήλιο κρεβάτι, για να το διατηρήσει ζεστό αλλά και ως ένα κομμάτι διακόσμησης.

Τι πρέπει να γνωρίζετε πριν αγοράσετε μια μαροκινής κουβέρτας γάμου

Πριν από λίγα χρόνια, οι γαμήλιες κουβέρτες ήταν άγνωστες εκτός Μαρόκου. Τώρα όμως που έγιναν ένα περιζήτητο ντεκόρ, πραγματικές, αυθεντικές μαροκινές κουβέρτες γάμου κοστίζουν λίγο πολύ μια περιουσία.Οι αυθεντικές γαμήλιες κουβέρτες είναι πολύ ανθεκτικές και αποτελούν ένα κειμήλιο από γενιά σε γενιά. Είναι κατασκευασμένες από μαλλί ,είναι χειροποίητες και διακοσμημένες με το χέρι. Εάν η Handira είναι σε χρώμα , πρέπει η βαφή να είναι φυτική .Ενώ τα λευκά και κρεμ χρώματα είναι η πιο αυθεντική εκδοχή τους, οι κουβέρτες γάμου των Berber του Μαρόκου μπορείτε να τις βρείτε και σε πολλά άλλα χρώματα, με διαφορετικά σχέδια και στυλ διακόσμησης.

Επειδή αυτή η κουβέρτα είναι τόσο αγαπητή παγκοσμίως, υπάρχουν όλο και περισσότερες απομιμήσεις στην αγορά.

Μπορείτε όμως να εντοπίσετε την απομίμηση με μερικούς τρόπους:Το υλικό πρέπει να είναι από μαλλί /η κουβέρτα δεν πρέπει να είναι ελαφριά, αν είναι πιθανώς είναι ψεύτικη.

Η τιμή πρέπει επίσης θα πρέπει να σας ανησυχήσει . Εάν η κουβέρτα γάμου Handira είναι πολύ φθηνή, τότε πιθανότατα δεν είναι αυθεντική. Ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσετε μια αυθεντική μαροκινή κουβέρτα γάμου είναι να την πάρετε από έναν αξιόπιστο κατασκευαστή των ορεινών περιοχών του Άτλαντα.

Το SKY MOROCCO TRIPS στα οργανωμένα ‘’ shopping tours ‘’ που κάνει σας εξασφαλίζει μια τέτοια αγορά καθώς συνεργάζεται με πιστοποιημένες γυναικείες κοοπερατίβες.

Music and dance are an integral part of Moroccan life. During a trip to Morocco, you can meet bands of dancers and musicians parading through the streets, or you can stay up late at night enjoying the sound of percussion from a Moroccan wedding. Although music as well as dancing in Morocco can be described as local Berber or classical Arabic, you will also see and hear African, European and Jewish influences on these traditional art forms. Whatever the origin, dance in Morocco has a long, historical heritage.
Ghiaytas
Ghiaytas is a traditional dance performed in preparation for war by the Haha Berber tribes in the Atlantas Mountains . This dance is a show of courage for the young people who go to battle.It is not clear whether they are dancing to work up courage to face the enemy, or whether they are celebrating a victory. They do not sing, but shout following the rhythm of a reed flute and percussion.Their rifles, like toys, are balanced on the head, spun at arms length, and they pretend to shoot with them at invisible enemies.Forming a circle and turning to the rhythm of a noisy orchestra, they aim their weapons at the ground, at a signal from their leader, fire off blank charges Today, the ghiaytas is kept alive as a cultural tradition.

Ouais
Under the sounds of a very ancient music, which by listening to it you can easily perceive touches of the Middle East, this dance looks like ballet, ouais is a graceful, fluid dance that is often danced at weddings by women.The orchestra comprises a one-stringed fiddle, or “rbab soussi”, and a certain number of “guembris” which are small mandolins with three strings sometimes made with a turtle shell. The rhythm is provided by a beater who strikes a piece of cast iron lying on the ground. The dancers add to the music with small copper cymbals attached to their fingers. All the dancers wear city dress: a colored kaftan, a muslin dfina, an embroidered silk belt, a cord decorated with spangles woven around the head. The dance is graceful and comprises several steps. Couples alternate with the step to make a delicate spectacle.

Ahidous
A dance of the Middle Atlas Berbers, the ahidou is performed by both men and women. Dancers form a large circle with the men and women standing alternately shoulder to shoulder and their songs are lyrical and poetic.In addition to their matching blue cloaks with white stripes, the women are adorned with jewelry made of yellow amber beads and skillfully engraved silver. Men wear sleeveless hooded gowns known as “burnooses” and have turbans tied around their heads. Some of the band members play the tambourine, while others rock by clapping their hands to the beat of the music.

Houara
The houara dance from Inezgane in the Agadir region is also a mixed folk dance, but with only one man and one woman. The men begin the dance to a sprightly rhythm.One or two virtuosi leave the circle to execute solo dance. When the rhythm reaches its peak the woman rushes to the center of the circle. The dancers then swirl in a dance full of intensity. That’s why this dance requires unusual physical strength to maintain rhythm and intricate steps. The dance is undoubtedly one of the most spectacular in Moroccan folklore and arouses the enthusiasm of the audience. The houara is traditionally considered a spiritual folk dance of the Berber tribes.

Taskiwin
Taskiwin dance is recognized by UNESCO as one of the nine Intangible Cultural Heritage in Morocco. Taskiwin is a martial dance in the western part of the High Atlas Mountains. The name of the dance comes from the ornately decorated horn that each dancer carries with them while dancing – the Tiskt. The dancers are accompanied by the rhythms of flutes and tambourines shaking their shoulders. Historically, this dance has helped as a means of socialization among young people. It remains a dance that is transmitted from generation to generation and today is danced only by a limited number of mountain towns and villages. It is in serious danger of extinction. Young people from these areas, mainly due to globalization, have begun to avoid traditions and prefer modern forms of entertainment. Just over the past decade, where one used to find this dance, it has ceased to exists. In the few remaining communities where it remains, dancers are having difficulty finding people in the younger generations to pass their knowledge. In relation, the craftsmanship in relation to making the flutes and tambourines to make the music for this dance is also disappearing.

Morocco hosts dozens of other types of dance, such as shikat (Arabic belly dance), guedra (a Tuareg female dance), awash (a dance from the High Atlas valleys in the Ouarzazate region), and gnaoua (an extremely acrobatic dance). dance with roots from the Sahara).

ΟΙ Παραδοσιακοί χοροί του Μαρόκου

Η μουσική και ο χορός αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της μαροκινής ζωής. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μαρόκο, μπορείτε να συναντήσετε μπάντες χορευτών και μουσικών να παρελαύνουν στους δρόμους, ή μπορεί μείνετε ξύπνιοι ως αργά το βράδυ απολαυάνοντας τον ήχο των κρουστών από ένα μαροκινό γάμο. Αν και η μουσική όπως και οι χοροί στο Μαρόκο μπορούν να χαρακτηριστούν ως τοπικοί Βερβέρικοι ή κλασικοί Άραβικοι , θα δείτε και θα ακούσετε επίσης αφρικανικές, ευρωπαϊκές και εβραϊκές επιρροές σε αυτές τις παραδοσιακές μορφές τέχνης. Όποια και αν είναι η προέλευση, ο χορός στο Μαρόκο έχει μια μακρά, ιστορική κληρονομιά.

Ghiaytas

Η Ghiaytas είναι ένας παραδοσιακός χορός που χορευόταν για την προετοιμασία του πολέμου από τις φυλές των Haha Berber στα Όρη του Άτλαντα. Αυτός ο χορός είναι μια επίδειξη θάρρους για τους νέους που πηγαίνουν στη μάχη. Δεν είναι σαφές εάν χορεύουν επιδεικνύοντας θάρρος για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, ή εάν γιορτάζουν μια νίκη. Δεν τραγουδούν, αλλά φωνάζουν ακολουθώντας το ρυθμό ενός φλάουτου από καλάμι και των κρουστών . Κρατώντας τα τουφέκια τους στο κεφάλι με τα χέρια τους τα περιστρέφουν με φιγούρες προσποιούμενοι ότι πυροβολούν αόρατους εχθρούς. Σχηματίζοντας έναν κύκλο χορεύοντας στο ρυθμό μιας θορυβώδους ορχήστρας, και με ένα σύνθημα από τον αρχηγό τους γυρίζουν τα όπλα τους στοχεύοντας στο έδαφος . Σήμερα, το ghiaytas διατηρείται ζωντανό ως πολιτιστική παράδοση.

Ouais

Υπό τους ήχους μιας πολύ αρχαίας μουσικής, που ακούγοντας την μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε πινελιές της Μέσης Ανατολής, αυτός ο χορός μοιάζει με μπαλέτο , το ouais είναι ένας χαριτωμένος, ρευστός χορός που χορεύεται συχνά σε γάμους από γυναίκες . Η ορχήστρα αποτελείται από ένα μονόχορδο βιολί, το “rbab soussi”, και έναν ορισμένο αριθμό “guembris” που είναι μικρά μαντολίνα με τρεις χορδές, που μερικές φορές είναι φτιαγμένα από κέλυφος χελώνας. Τον ρυθμό κρατάει ένας beater που χτυπά ένα κομμάτι από χυτοσίδηρο ακουμπισμένο στο έδαφος. Οι χορεύτριες συμμετέχουν στη μουσική κρατώντας μικρά χάλκινα κύμβαλα στα δάχτυλά τους φορούν ένα χρωματιστό “καφτάνι”, από μουσελίνα το “dfina”, μια κεντημένη μεταξωτή ζώνη, και ένα κορδόνι διακοσμημένο με πούλιες που πλέκουν γύρω από το κεφάλι τους .

Ahidous

Ένας χορός των Βέρβερων του Μεσαίου Ατλαντα , το ahidous χορεύεται τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες. Όλοι οι χορευτές στέκονται σε κύκλο και τα τραγούδια τους είναι λυρικά και ποιητικά. Εκτός από το πανωφόρι τους με μπλε και λευκές ρίγες, οι γυναίκες είναι στολισμένες με ασημένια κοσμήματα από κίτρινες κεχριμπαρένιες χάντρες . Οι άντρες φορούν αμάνικες κελεμπίες , με κουκούλα γνωστά ως “burnooses” και έχουν δεμένα στο κεφάλι τουρμπάνια . Μερικά από τα μέλη του συγκροτήματος παίζουν ντέφι, ενώ άλλα λικνίζονται χτυπώντας τα χέρια τους στον ρυθμό της μουσικής.

Houara

Ο χορός της houara προέχετε από το Inezgane στην περιοχή του Αγκαντίρ είναι επίσης ένας μικτός λαϊκός χορός , οπού όμως συμμετέχουν άνδρες και μόνο μία γυναίκα. Οι άντρες ξεκινούν το χορό με έναν ζωηρό ρυθμό. Στην συνέχεια ένας ή δύο χορευτές αριστοτεχνικά αφήνουν τον κύκλο για ένα σόλο χορό. Όταν ο ρυθμός φτάσει στο αποκορύφωμά του, η γυναίκα ‘‘εισβάλει’’ προς το κέντρο του κύκλου . Εν συνεχεία οι χορευτές στροβιλίζονται σε ένα χορό γεμάτο ένταση . Γι ‘αυτό τον λόγο ο χορός αυτός απαιτεί ασυνήθιστη φυσική δύναμη για να διατηρηθεί ο ρυθμός και τα περίπλοκα βήματα. Ο χορός είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο θεαματικούς στη μαροκινή λαογραφία και ξυπνά τον ενθουσιασμό του κοινού. Ο houara παραδοσιακά θεωρείται ένας πνευματικός λαϊκός χορός των φυλών των Βέρβερων .

Taskiwin

Ο χορός Taskiwin αναγνωρίζεται από την UNESCO ως ένα από τα εννέα Intangible Cultural Heritage, στο Μαρόκο. Ο Taskiwin είναι ένας πολεμικός χορός της δυτικής περιοχής της οροσειράς του High Atlas. Το όνομα του χορού προέρχεται από το περίτεχνα διακοσμημένο κέρατο που κάθε χορευτής κουβαλάει μαζί τους ενώ χορεύει – το Tiskt. Οι χορευτές συνοδεύονται από τους ρυθμούς των φλάουτων και τα ντέφια κουνώντας τους ώμους τους. Ιστορικά, αυτός ο χορός βοηθούσε ως μέσο κοινωνικοποίησης μεταξύ των νέων. Παραμένει ένας χορός που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και σήμερα χορεύεται μόνο από ένα περιορισμένο αριθμό ορεινών πόλεων και χωριών. Διατρέχει σοβαρό κίνδυνο εξαφάνισης . Οι νέοι από αυτές τις περιοχές, κυρίως λόγω της παγκοσμιοποίησης, έχουν αρχίσει να αποφεύγουν τις παραδόσεις και προτιμούν τις σύγχρονες μορφές διασκέδασης . Την τελευταία δεκαετία, οποίος έψαξε να βρει αυτόν τον χορό, συνειδητοποίησε ότι έπαψε να υπάρχει. Στις λίγες κοινότητες που απομείνανε κάποιοι παλιοί χορευτές δυσκολεύονται να βρουν ανθρώπους στις νεότερες γενιές για να τον μεταδώσουν . Κατά συνέπεια , και η κατασκευή των χειροποίητων φλάουτων και τα ντέφια που χρησιμεύουν για την μουσική αυτού του χορού επίσης εξαφανίζονται .

Το Μαρόκο φιλοξενεί δεκάδες άλλους τύπους χορών, όπως shikat (αραβικός χορός της κοιλιάς), guedra (ένας γυναικείος χορός της φυλής των Tuareg ), awash (ένας χορός από τις κοιλάδες του High Atlas στην περιοχή Ouarzazate. ) και ο gnaoua (ένας εξαιρετικά ακροβατικός χορός με ρίζες από τη Σαχάρα).

Tetouan

At first glance, it seems that the northwestern side of Morocco has everything a traveler might want. On one side are the vast expanses of an almost deserted coastline bathed by both Atlantic and Mediterranean waters, and on the other is the wild and inaccessible Rif Mountains that define the natural boundary between Europe and Africa, this part of the country is home to a number of ancient Medinas within the city walls, some of which remain less touristy and which are sought to be explored. As idyllic as it sounds, in fact this area was often the ” ugly duckling” of the country and, especially in the last half of the twentieth century, it was literally ignored by both the king and the state. The reasons for this contemptuous attitude of the authorities were historical and had two aspects – on the one hand the sinful reputation of Tangier for the bad influence of European culture and on the other the two attempts to assassinate King Hassan II (father of today King of Morocco) that were widely believed to have originated largely from the illegal environment of the Rif Mountains. However, all this is now a thing of the past. As a young prince, King Mohammed VI enjoyed many of his summer vacations here, jet skiing and hiking, and after his father died in 1999, he tried to “open the eyes” of the country (and foreign investors) to the obvious attractive charm of northwest coasts, in their natural beauty, and their close proximity to Europe. And this progress is nowhere more visible than it is in Tangier. From its infamous past as a center of international espionage, a haven for marginalized Europeans and dodgy banks, the city has discovered its other face in the last decade, that of the vibrant, accessible, modern Mediterranean seaside resort. South of Tangier along the Atlantic coast are the seaside resorts of Asilah and Larache, both of which offer beautiful, endless lacy beaches, and well-preserved whitewashed Medinas. Asilah is a relaxed, low-key city known for its International Art Festival, while Larache is just as attractive, built near the Carthaginian-Roman archeological site of Lixus. its windy beach in the Atlantic and the crowds of birds found here.

Larache
Lixus
Moulay Bousselham

Ceuta (Spanish) Sebta (Arabic) is a Spanish city very important to the Spanish as it is located on Moroccan mainland . For years, Morocco has been claiming the obvious, that the city should belong to Morocco and has repeatedly pressured the Spanish state to return, but however this has largely fallen on deaf ears.

Ceuta

In the shadow of the Rif Mountains, the city of Tetouan boasts of its Andalusian-Moroccan heritage, its authentic, fascinating Medina, while its nearby beaches are popular with both locals and foreign visitors. South of Tetouan is the mountain town of Chefchaouen – a small and pleasant town with perhaps the most photographed Medina of all the others I mentioned. Northern Morocco has a very strange colonial history, divided into three separate zones. Tetouan was the administrative capital of the Spanish zone while the French zone started from Souk el Arba du Rharb, the edge of rich agricultural plains sprawling southward . From the other hand Tangier experienced International Rule under a group of foreign legations Finally, it is worth noting that although French is the official second language (after Arabic) throughout Morocco, older people in much of the north-western regions speak equally fluent Spanish, which if one visits these areas knows the basics one can prove useful.

Tangier
Tangier

Ταξιδεύοντας στο βόρειο Μαρόκο.

Asilah
Chefchaouen

Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ότι η βορειοδυτική πλευρά του Μαρόκου να έχει ό, τι θα μπορούσε να θέλει ένας ταξιδιώτης. Από τη μία πλευρά οι απέραντες εκτάσεις μιας σχεδόν ερημικής ακτογραμμής που βρέχεται τόσο από τα νερά του Ατλαντικού όσο και από τη Μεσόγειο και από την άλλη βρίσκεται η άγρια και δύσβατη οροσειρά των Rif που καθορίζει το φυσικό όριο μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, αυτό το μέρος της χώρας φιλοξενεί μια σειρά από αρχαίες Μεδίνες μέσα στα τείχη των πόλεων που μερικές από αυτές παραμένουν λιγότερο τουριστικές και που ζητούν να εξερευνηθούν. Όσο ειδυλλιακό και αν ακούγεται, στην πραγματικότητα η περιοχή αυτή ήταν συχνά το «ασχημόπαπο» της χώρας και, ειδικά στο τελευταίο μισό του εικοστού αιώνα, στην κυριολεξία αγνοήθηκε τόσο από τον βασιλιά όσο και από το κράτος. Οι λόγοι για αυτήν την περιφρονητική στάση των αρχών ήταν ιστορικοί και είχαν δυο πτυχές – από την μια η αμαρτωλή φήμη της Ταγγέρης για τη κακή επιρροή που είχε η Ευρωπαϊκή κουλτούρα και από την άλλη οι δύο απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά Χασάν Β ‘ ( πατέρας του σημερινού βασιλιά του Μαρόκου ) που πιστεύεται από τους περισσότερους ότι προήλθε σε μεγάλο βαθμό από το παράνομο περιβάλλον των βουνών Rif. Ωστόσο, όλα αυτά τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Ως νεαρός πρίγκιπας, ο Βασιλιάς Μωάμεθ VI απολάμβανε πολλές από τις καλοκαιρινές του διακοπές εδώ, κάνοντας τζετ σκι και πεζοπορίες και μετά το θάνατο του πατέρα του το 1999, προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της χώρας (και των ξένων επενδυτών) στην προφανή ελκυστική γοητεία των βορειοδυτικών ακτών , στη φυσική τους ομορφιά, και το πόσο κοντά αυτές βρισκόταν στην Ευρώπη. Και αυτή η πρόοδος δεν είναι πουθενά πιο ορατή όσο είναι στην Ταγγέρη. Από το κακόφημο παρελθόν της ως κέντρο της διεθνούς κατασκοπείας ,καταφυγίου των περιθωριακών Ευρωπαίων και των υπόπτων τραπεζών , η πόλη ανακάλυψε το άλλο πρόσωπο της την τελευταία δεκαετία , εκείνο του ζωντανού, προσιτού, σύγχρονου παραθαλάσσιου θέρετρου της Μεσογείου. Νότια της Ταγγέρης κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού βρίσκονται τα παραθαλάσσια θέρετρα της Asilah και της Larache, που και τα δύο προσφέρουν υπέροχες, ατελείωτες δαντελωτές παραλίες ,και καλοδιατηρημένες ασβεστωμένες Μεδίνες . Η Asilah είναι μια χαλαρή και χαμηλών τόνων πόλη, γνωστή για το Φεστιβάλ Διεθνών Τεχνών, ενώ η Larache εξίσου ελκυστική κτισμένη κοντά στον Καρχηδονιακό- Ρωμαϊκό αρχαιολογικό χώρο του Lixus.. Εμφανώς ένα πιο διακριτικό μαροκινό θέρετρο είναι το Moulay Bousselham, νότια της Larache, με την ανεμοδαρμένη παραλία του στον Ατλαντικό και τα πλήθη πουλιών που βρίσκονται εδώ . Η Ceuta (ισπανικα ) η Sebta (αραβικα ) είναι μια ισπανική πόλη πολύ σημαντική για τους ισπανούς καθότι βρίσκεται επί μαροκινού εδάφους. Το Μαρόκο εδώ και χρόνια διεκδικεί τα αυτονόητα ,ότι η πόλη δηλαδή θα πρέπει να ανήκει στο Μαρόκο και έχει πιέσει το ισπανικό κράτος επανειλημμένως για την επιστροφή του, ωστόσο αυτό το αίτημα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω .Στη σκιά των βουνών Rif, βρίσκεται η πόλη Tetouan καμαρώνει για την Ανδαλουσιανή-Μαροκινή κληρονομιά της , την αυθεντική , συναρπαστική Μεδίνα της, ενώ οι κοντινές παραλίες της είναι δημοφιλείς τόσο στους ντόπιους όσο και στους ξένους επισκέπτες. Νότια της Tetouan βρίσκεται η ορεινή πόλη της Chefchaouen – μια μικρή και ευχάριστη πόλη με ίσως την πιο φωτογραφημένη Medina από όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα . Το Βόρειο Μαρόκο έχει μια ιδιαίτερα περίεργη αποικιακή ιστορία, χωρισμένη σε τρεις ξεχωριστές ζώνες. Η Tetouan ήταν η διοικητική πρωτεύουσα της ισπανικής ζώνης ενώ η γαλλική ζώνη ξεκινούσε από το Souk el Arba du Rharb, στην άκρη των πλούσιων αγροτικών πεδιάδων που εκτείνονται προς τα νότια. Η Ταγγέρη τώρα βίωσε το διεθνές κράτος δικαίου κάτω από μια σειρά ξένων αντιπροσωπιών .Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλο που τα γαλλικά είναι η επίσημη δεύτερη γλώσσα (μετά τα αραβικά) σε όλο το Μαρόκο, οι ηλικιωμένοι σε μεγάλο μέρος των βορειοδυτικών περιοχών μιλούν εξίσου άπταιστα ισπανικά , που αν κάποιος που επισκέπτεται αυτές τις περιοχές γνωρίζει τα βασικά μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο.

Cape Spartel

Tangier is endowed with two impressive features: the sea and its hills from which one can admire the sea.

There are actually two seas that meet at Cape Spartel a few kilometers west of Tangier, that of the Mediterranean and the Atlantic Ocean, while the city is built on a series of hills.

The ”gentle” Mediterranean sea flirts with the noisy Atlantic. Just behind the lighthouse we can see exactly where the two bodies of water meet and embrace each other… exactly where they meet when the sea is calm, a different color is created forming a line in the sea.

Μια πόλη όπου η θάλασσα συναντά τον ουρανό

Η Ταγγέρη είναι προικισμένη με δύο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά: τη θάλασσα και τους λόφους της από τους οποίους κανείς μπορεί να θαυμάσει τη θάλασσα.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο θάλασσες που συναντιούνται στο Cape Spartel λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Ταγγέρης, εκείνη της Μεσογείου και του Ατλαντικού Ωκεανού, ενώ η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε μια σειρά από λόφους .

Η ήπια Μεσόγειος, φλερτάρει με τον θορυβώδη Ατλαντικό. Ακριβώς πίσω από το φάρο μπορούμε να δούμε εκεί ακριβώς πού συναντιούνται και αγκαλιάζονται τα δύο σώματα νερού εκεί ακριβώς όπου ενώνονται όταν η θάλασσα είναι ήρεμη δημιουργείται ένα διαφορετικό χρώμα σχηματίζοντας μια γραμμή στη θάλασσα.