Traveling in northern Morocco.
- Uncategorized
- #morocco, #tangier, bestdestinations, bestvacations, casablanca, culturetours, culturetrip, exploremorocco, explormorocco, fez, greektraveler, lifewelltravelled, marrakesh, moroccotrip, nationalgeografictravel, northmorocco, skymoroccotrips, touring, tours, toursbylocals, travelawesome, travelgram, travellife, travelling, travelon, travelust, travetips, triptomorocco, trvlchanel, wanderlust
At first glance, it seems that the northwestern side of Morocco has everything a traveler might want. On one side are the vast expanses of an almost deserted coastline bathed by both Atlantic and Mediterranean waters, and on the other is the wild and inaccessible Rif Mountains that define the natural boundary between Europe and Africa, this part of the country is home to a number of ancient Medinas within the city walls, some of which remain less touristy and which are sought to be explored. As idyllic as it sounds, in fact this area was often the ” ugly duckling” of the country and, especially in the last half of the twentieth century, it was literally ignored by both the king and the state. The reasons for this contemptuous attitude of the authorities were historical and had two aspects – on the one hand the sinful reputation of Tangier for the bad influence of European culture and on the other the two attempts to assassinate King Hassan II (father of today King of Morocco) that were widely believed to have originated largely from the illegal environment of the Rif Mountains. However, all this is now a thing of the past. As a young prince, King Mohammed VI enjoyed many of his summer vacations here, jet skiing and hiking, and after his father died in 1999, he tried to “open the eyes” of the country (and foreign investors) to the obvious attractive charm of northwest coasts, in their natural beauty, and their close proximity to Europe. And this progress is nowhere more visible than it is in Tangier. From its infamous past as a center of international espionage, a haven for marginalized Europeans and dodgy banks, the city has discovered its other face in the last decade, that of the vibrant, accessible, modern Mediterranean seaside resort. South of Tangier along the Atlantic coast are the seaside resorts of Asilah and Larache, both of which offer beautiful, endless lacy beaches, and well-preserved whitewashed Medinas. Asilah is a relaxed, low-key city known for its International Art Festival, while Larache is just as attractive, built near the Carthaginian-Roman archeological site of Lixus. its windy beach in the Atlantic and the crowds of birds found here.
Ceuta (Spanish) Sebta (Arabic) is a Spanish city very important to the Spanish as it is located on Moroccan mainland . For years, Morocco has been claiming the obvious, that the city should belong to Morocco and has repeatedly pressured the Spanish state to return, but however this has largely fallen on deaf ears.
In the shadow of the Rif Mountains, the city of Tetouan boasts of its Andalusian-Moroccan heritage, its authentic, fascinating Medina, while its nearby beaches are popular with both locals and foreign visitors. South of Tetouan is the mountain town of Chefchaouen – a small and pleasant town with perhaps the most photographed Medina of all the others I mentioned. Northern Morocco has a very strange colonial history, divided into three separate zones. Tetouan was the administrative capital of the Spanish zone while the French zone started from Souk el Arba du Rharb, the edge of rich agricultural plains sprawling southward . From the other hand Tangier experienced International Rule under a group of foreign legations Finally, it is worth noting that although French is the official second language (after Arabic) throughout Morocco, older people in much of the north-western regions speak equally fluent Spanish, which if one visits these areas knows the basics one can prove useful.
Ταξιδεύοντας στο βόρειο Μαρόκο.
Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ότι η βορειοδυτική πλευρά του Μαρόκου να έχει ό, τι θα μπορούσε να θέλει ένας ταξιδιώτης. Από τη μία πλευρά οι απέραντες εκτάσεις μιας σχεδόν ερημικής ακτογραμμής που βρέχεται τόσο από τα νερά του Ατλαντικού όσο και από τη Μεσόγειο και από την άλλη βρίσκεται η άγρια και δύσβατη οροσειρά των Rif που καθορίζει το φυσικό όριο μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, αυτό το μέρος της χώρας φιλοξενεί μια σειρά από αρχαίες Μεδίνες μέσα στα τείχη των πόλεων που μερικές από αυτές παραμένουν λιγότερο τουριστικές και που ζητούν να εξερευνηθούν. Όσο ειδυλλιακό και αν ακούγεται, στην πραγματικότητα η περιοχή αυτή ήταν συχνά το «ασχημόπαπο» της χώρας και, ειδικά στο τελευταίο μισό του εικοστού αιώνα, στην κυριολεξία αγνοήθηκε τόσο από τον βασιλιά όσο και από το κράτος. Οι λόγοι για αυτήν την περιφρονητική στάση των αρχών ήταν ιστορικοί και είχαν δυο πτυχές – από την μια η αμαρτωλή φήμη της Ταγγέρης για τη κακή επιρροή που είχε η Ευρωπαϊκή κουλτούρα και από την άλλη οι δύο απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά Χασάν Β ‘ ( πατέρας του σημερινού βασιλιά του Μαρόκου ) που πιστεύεται από τους περισσότερους ότι προήλθε σε μεγάλο βαθμό από το παράνομο περιβάλλον των βουνών Rif. Ωστόσο, όλα αυτά τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Ως νεαρός πρίγκιπας, ο Βασιλιάς Μωάμεθ VI απολάμβανε πολλές από τις καλοκαιρινές του διακοπές εδώ, κάνοντας τζετ σκι και πεζοπορίες και μετά το θάνατο του πατέρα του το 1999, προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της χώρας (και των ξένων επενδυτών) στην προφανή ελκυστική γοητεία των βορειοδυτικών ακτών , στη φυσική τους ομορφιά, και το πόσο κοντά αυτές βρισκόταν στην Ευρώπη. Και αυτή η πρόοδος δεν είναι πουθενά πιο ορατή όσο είναι στην Ταγγέρη. Από το κακόφημο παρελθόν της ως κέντρο της διεθνούς κατασκοπείας ,καταφυγίου των περιθωριακών Ευρωπαίων και των υπόπτων τραπεζών , η πόλη ανακάλυψε το άλλο πρόσωπο της την τελευταία δεκαετία , εκείνο του ζωντανού, προσιτού, σύγχρονου παραθαλάσσιου θέρετρου της Μεσογείου. Νότια της Ταγγέρης κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού βρίσκονται τα παραθαλάσσια θέρετρα της Asilah και της Larache, που και τα δύο προσφέρουν υπέροχες, ατελείωτες δαντελωτές παραλίες ,και καλοδιατηρημένες ασβεστωμένες Μεδίνες . Η Asilah είναι μια χαλαρή και χαμηλών τόνων πόλη, γνωστή για το Φεστιβάλ Διεθνών Τεχνών, ενώ η Larache εξίσου ελκυστική κτισμένη κοντά στον Καρχηδονιακό- Ρωμαϊκό αρχαιολογικό χώρο του Lixus.. Εμφανώς ένα πιο διακριτικό μαροκινό θέρετρο είναι το Moulay Bousselham, νότια της Larache, με την ανεμοδαρμένη παραλία του στον Ατλαντικό και τα πλήθη πουλιών που βρίσκονται εδώ . Η Ceuta (ισπανικα ) η Sebta (αραβικα ) είναι μια ισπανική πόλη πολύ σημαντική για τους ισπανούς καθότι βρίσκεται επί μαροκινού εδάφους. Το Μαρόκο εδώ και χρόνια διεκδικεί τα αυτονόητα ,ότι η πόλη δηλαδή θα πρέπει να ανήκει στο Μαρόκο και έχει πιέσει το ισπανικό κράτος επανειλημμένως για την επιστροφή του, ωστόσο αυτό το αίτημα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω .Στη σκιά των βουνών Rif, βρίσκεται η πόλη Tetouan καμαρώνει για την Ανδαλουσιανή-Μαροκινή κληρονομιά της , την αυθεντική , συναρπαστική Μεδίνα της, ενώ οι κοντινές παραλίες της είναι δημοφιλείς τόσο στους ντόπιους όσο και στους ξένους επισκέπτες. Νότια της Tetouan βρίσκεται η ορεινή πόλη της Chefchaouen – μια μικρή και ευχάριστη πόλη με ίσως την πιο φωτογραφημένη Medina από όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα . Το Βόρειο Μαρόκο έχει μια ιδιαίτερα περίεργη αποικιακή ιστορία, χωρισμένη σε τρεις ξεχωριστές ζώνες. Η Tetouan ήταν η διοικητική πρωτεύουσα της ισπανικής ζώνης ενώ η γαλλική ζώνη ξεκινούσε από το Souk el Arba du Rharb, στην άκρη των πλούσιων αγροτικών πεδιάδων που εκτείνονται προς τα νότια. Η Ταγγέρη τώρα βίωσε το διεθνές κράτος δικαίου κάτω από μια σειρά ξένων αντιπροσωπιών .Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλο που τα γαλλικά είναι η επίσημη δεύτερη γλώσσα (μετά τα αραβικά) σε όλο το Μαρόκο, οι ηλικιωμένοι σε μεγάλο μέρος των βορειοδυτικών περιοχών μιλούν εξίσου άπταιστα ισπανικά , που αν κάποιος που επισκέπτεται αυτές τις περιοχές γνωρίζει τα βασικά μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο.
