Η Ταγγέρη είναι μια πόλη που στην ιστορία της κρύβονται περίεργες προσωπικότητες και περιστατικά . Πιθανότατα να γνωρίζετε ότι για το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, ήταν ένα δημοφιλές στέκι για τους βαρόνους του πετρελαίου και τους μεγιστάνες της ναυτιλίας, τους τραπεζίτες και τους κατάσκοπους , τους κλέφτες και τους καλλιτέχνες.
Μπορεί επίσης να γνωρίζετε ότι το ροκ συγκρότημα Def Leppard έκανε κάποτε μια συναυλία στη περίφημη ‘’Σπηλιά του Ηρακλή’’, κάνοντας τρεις συναυλίες σε τρεις ηπείρους σε μια μέρα δημιουργώντας ένα παγκόσμιο ρεκόρ Guinness (έπαιξαν επίσης στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Βανκούβερ στις 23 Οκτωβρίου 1995).
Γνωρίζετε ακόμη , ότι ήταν στην Ταγγέρη όπου ο William Burroughs έγραψε ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα του , αυτό του Naked Lunch;
Γνωρίζατε επίσης ότι η πρώτη αμερικανική ιδιοκτησία εκτός της ηπείρου των ΗΠΑ ήταν εδώ στην Ταγγέρη, το American Legation of Tangier.
Ή μήπως δεν γνωρίζετε ότι ολόκληρη η πόλη της Ταγγέρης ήταν κάποτε μέρος της προίκας που δόθηκε στο γάμο της Πορτογαλίδας πριγκίπισσας, Αικατερίνης της Μπραγκάζα με τον Βρετανό βασιλιά, Κάρολο Β ‘.
Όλα αυτά βεβαίως από μόνα τους είναι περίεργα και ενδιαφέροντα, αλλά ίσως να μην υπάρχει πιο περίεργη ιστορία από εκείνη του ελληνοαμερικανού Ίων Περδικάρη που o Tύπος της εποχής τον περιέγραφε ως ένα”πλεϊµπόι” και που η απαγωγή του , το 1904, παραλίγο να προκαλέσει πολεμική σύρραξη ανάμεσα στις Η.Π.Α. και το Μαρόκο.
Γιος του Αμερικανού Πρέσβη στην Ελλάδα Γρηγόρη Περδικάρη με καταγωγή από την Βέροια, που μετανάστευσε στις Η.Π.Α. το 1826 μέσω Σμύρνης. Ο Ίων γεννήθηκε στην Αθήνα το 1840. Ωστόσο, μεγάλωσε στο New Jersey των Ηνωμένων Πολιτειών . Ο πατέρας του αρκετά επιτυχημένος , πλούτισε από την εκμετάλλευση της εταιρείας γκαζιού του Τρέντον και παντρεύτηκε την μητέρα του Ίων ,κόρη πλούσιας οικογένειας από την Νότια Καρολίνα αποκτώντας έτσι την αμερικανική υπηκοότητα . Ο Περδικάρης παρακολούθησε μαθήματα στο Χάρβαρντ, αν και λόγω της τάσης που είχε για περιπέτεια , εγκατέλειψε τις σπουδές του μετά το δεύτερο έτος για να τις συνεχίσει στην Ευρώπη. Το 1862, εξαιτίας του Αμερικανικού Εμφύλιου, ο Ίων Περδικάρης ταξίδεψε στην Ελλάδα για να αποποιηθεί την αμερικανική υπηκοότητα και να αποκτήσει την ελληνική, ώστε να αποφύγει τη δήμευση της οικογενειακής περιουσίας στη Νότια Καρολίνα από τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. Μέχρι τα 31 του ζούσε στο Λονδίνο κάνοντας σπουδές πάνω στην ηλεκτρική ενέργεια , εκείνη την περίοδο θα δημιουργήσει σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα, την Έλεν Βάρλεϊ, που ιστορία τους έγινε το σκάνδαλο εκείνης της εποχής .
Το 1873 οι δύο τους ,μαζί με τους δυο γιους και τις δυο της κόρες από τον πρώτο γάμο της Έλεν , αφήνουν το Λονδίνο για να εγκατασταθούν στην Ταγγέρη και αφού εκείνη πήρε διαζύγιο . Το 1887 ο Ιών αγόρασε 70 στρέμματα δασικής έκτασης στο δάσος Rmilate του Big Mountain της δυτικής Ταγγέρης. Ήταν εδώ όπου ο Περδικάρης έχτισε ένα σπίτι γνωστό ως η «Βίλα των αηδονιών».
Η γύρω από την βίλα δασική περιοχή γεμάτη εξωτικά ζώα και πουλιά ήταν αφιερωμένη στην Έλεν, η οποία ήταν συνεχώς άρρωστη με φυματίωση. Ο καθαρός αέρας και τα διαφορετικά μονοπάτια για περιπάτους που ο Περδικάρης έφτιαξε γύρω από την βίλα για χάρη της γυναίκας του είναι οι λόγοι για τους οποίους σήμερα οι κάτοικοι της Ταγγέρης αλλά και οι ξένοι επισκέπτονται αυτό το σημείο. Εκείνος δε , γοητευμένος από τον πολιτισμό του Μαρόκου, έγραψε αρκετά βιβλία για το Μαρόκο και έγινε ο ανεπίσημος αρχηγός της κοινότητας των αλλοδαπών της Ταγγέρης.
Αλλά, αν και η καρδιά του ήταν στην Ταγγέρη, οι επιχειρήσεις και ο περιπετειώδης χαρακτήρας του τον έκαναν να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο . Ένα από τα χόμπι του ήταν να φέρνει μαζί του πίσω στην Ταγγέρη άγρια ζώα και φυτά από της διαφορετικές περιοχές των ταξιδιών του.
Η ίδρυση του πάρκου Περδικάρη στην Ταγγέρη
Σήμερα, η «Βίλα των αηδονιών» είναι πιο γνωστή ως ΄΄Πάρκο Περδικάρη’’ το πάρκο αυτό 70 στρεμμάτων συνολικά , που κάποτε ήταν ο χώρος αναψυχής για τον Περδικάρη , διαθέτει εκατοντάδες δένδρα ευκαλύπτων που εκείνος έφερε από την Αυστραλία το 1919, όπως και εξωτικούς φοίνικες καρύδας από την Καλιφόρνια και τα Κανάρια Νησιά . Εδώ, θα βρείτε επίσης dragon trees , μιμόζες , πεύκα, βελανιδιές του Μίρμπεκ, ιτιές και ασημένιες λεύκες. Υπάρχουν επίσης πολλά λουλούδια σε όλο το πάρκο, όπως ταΗλιάνθεμα (Rock Rose) , διαφορετικά ειδή πικραλίδων , ερυθρόδρανα , μολόχες και μεσογειακόo ψυλοβότανο . Αυτή η απίστευτα διαφορετική χλωρίδα εμπλουτίζεται από τις ετήσιες επισκέψεις αποδημητικών πτηνών που ταξιδεύουν από την Ευρώπη στην Αφρική. Τα Black Kite (Τσιφτης ένα είδος γερακιού ), το Common Kestrel(Βραχοκιρκίνεζο) και το Griffon Vulture ( ένα είδος γύπα) είναι μερικά από τα πολλά πουλιά που κυριολεκτικά συρρέουν στο πάρκο.
Για τη διαφορετική χλωρίδα του, έχει χαρακτηριστεί ως επίσημο σαιντ βιολογικού και οικολογικού ενδιαφέροντος, προσφέροντάς του έτσι το χαρακτηρισμό της προστατευόμενης περιβαλλοντικής περιοχής στο Μαρόκο. Αν και πολλοί ντόπιοι δεν γνωρίζουν την ιστορία του Περδικάρη, η συμβολή του στην κατασκευή ενός από τα πιο όμορφα και με σημαντική ποικιλομορφία πάρκα σε όλο το Μαρόκο είναι αυτό που όλοι τελικά εκτιμούν … ειδικά τα πικνίκ του Σαββατοκύριακου στο πάρκο , είναι μια παράδοση των κατοίκων της Ταγγέρης.
Εάν η ιστορία του Περδικάρη τελείωνε με την δημιουργία του Πάρκου Περδικάρη, αυτό θα ήταν μια υπέροχη ιστορία για ένα βιβλίο τσέπης χωρίς κάτι το περίεργα ενδιαφέρον. Είναι όμως η απαγωγή του Ίωνα Περδικάρη η πιο παράξενη στροφή της ιστορίας αυτού του ανθρώπου.
Στις 18 Μαΐου 1904, ο Περδικάρης και ο θετός γιος του , Κρόμγουελ Βάρλεϊ, απήχθησαν από τον Μουλάι Αχμέτ Ραϊσούλι, έναν φοβερό μαροκινό ληστή με το παρατσούκλι «Ο τελευταίος των πειρατών του Sale ». Ο Raisuli ήταν ένα συνεχές αγκάθι στα πλευρά των μαροκινών αρχών αφού οι οπαδοί του τον θαύμαζαν και τον θεωρούσαν ως τοπικό ήρωα σε πολλές περιοχές της πατρίδας του. Η απαγωγή του Πέρδικαρη ήταν μία από τις τρεις πιο διάσημες διεθνώς απαγωγές σε μια δεκαετία εγκληματικών πράξεων – οι άλλες δύο ήταν του Walter Harris, ανταποκριτή των The Times και του Sir Harry “Caid” MacLean, αξιωματικού του βρετανικού στρατού.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το πώς έγινε η απαγωγή μια από αυτές είναι ότι ο Raisuli εισέβαλε στην ιδιοκτησία Περδικαρη με 9 έως 150 άτομα. Ο Raisuli και οι άντρες του έκοψαν γρήγορα τις τηλεφωνικές γραμμές, απομόνωσαν τη μικρή δύναμη ασφαλείας του Περδικάρη, κλείδωσαν μέσα στο σπίτι την γυναίκα του Έλεν και έφυγαν με τον Περδικάρη και τον γιο του. Όλα αυτά έγιναν κατά τη διάρκεια της νύχτας, και καλπάζοντας με τα άλογα τους έφυγαν προς τις βουνοκορφές των Ριφ από όπου και ήταν η καταγωγή του Raisuli. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο Περδικάρης έπεσε και έσπασε το πόδι του.
Η Έλεν εν τω μεταξύ ειδοποίησε τις τοπικές αρχές που με τη σειρά τους, ήρθαν σε επαφή με τις ΗΠΑ που γρήγορα ενεπλάκησαν στην υπόθεση.
Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του ο Περδικάρης γνώρισε τον Raisuli και για αρκετούς μήνες μετά την απελευθέρωσή του,και ενώ ο Περδικάρης ζούσε στην Ταγγέρη, ο Raisuli λέγεται ότι τον επισκέπτονταν κατά καιρούς στην ιδιοκτησία του. Σήμερα πιστεύεται ότι ίσως ο Περδικάρης υπέφερε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, αφού απαλούς τους κύκλους πιστεύεται ότι τον αντιμετώπιζε καλά και απολάμβανε τις συνομιλίες του με τον Raisuli.
Ο Raisuli, από την πλευρά του ωστόσο , κατά τη διάρκεια της απαγωγής αύξησε τις απαιτήσεις του έως ότου τα λύτρα έφτασαν τα 70.000 $ (περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια στο σημερινό νόμισμα).
Το 1975 ο αμερικανός σκηνοθέτης John Milius μεταφερει στην οθονη την περιπέτεια της απαγωγης του ‘Ιωνα Περδικάρη με την ταινια ”The Wind and the Lion” με τους Sean Connery, Candice Bergen, Brian Keith.
Ion Perdicaris’ father, Gregory Perdicaris, was a Greek who had emigrated to the United States from Athens, marrying into a wealthy family in South Carolina and becoming a US citizen. He later returned to Greece as US consul. In 1846 the family moved to Trenton, New Jersey, where Gregory Perdicaris became wealthy as one of the organizers of the Trenton Gas Company. His son Ion lived the life of a diettante until the American Civil War. By 1862, the family’s property in South Carolina was in danger of confiscation by the government of the Confederate States of America. Ion Perdicaris travelled to Greece, intending to renounce his United States citizenship and acquire Greek nationality to forestall any confiscation.
Ion Perdicaris later moved to Tangier, where he built a house known as the Place of Nightingalesand filled it with exotic animals. In 1871, Perdicaris met Ellen Varley, wife of the eminent telegraph engineer C.F. Varley in Malvern, England. Varley was away on a cable-laying expedition and Ellen abandoned him for Perdicaris. The Varleys divorced in 1873 and Ellen settled in Tangier with Perdicaris and her two sons and two daughters. Fascinated by Moroccan culture, Perdicaris wrote several books (few of them published to a wide audience) on Morocco, and became the unofficial head of Tangier’s foreign community. He maintained business interests in England and the United States and frequently visited New York.
Perdicaris incident
On 18 May 1904, Perdicaris and Ellen’s son Cromwell were kidnapped from their home by Mulai Ahmed er Raisuli’s bandits. Several of Perdicaris’s servants were injured by Raisuli’s men, and Ellen was left behind alone. Shortly after leaving Tangier, Perdicaris broke his leg in a horse fall. Raisuli demanded of Sultan Abdelaziz of Morocco, $70,000 ransom, safe conduct, and control of two of Morocco’s wealthiest districts.Despite the circumstances, Perdicaris came to admire and befriend Raisuli, who pledged to protect his prisoner from any harm. Perdicaris later said: “I go so far as to say that I do not regret having been his prisoner for some time… He is not a bandit, not a murderer, but a patriot forced into acts of brigandage to save his native soil and his people from the yoke of tyranny.”US president Theodore Roosevelt was angered by the kidnapping, and felt obliged to react. His Secretary of State, John Hay, described the demands as “preposterous”. At the urging of Hay and the Consul-General of Tangier, Samuel R. Gummere, Roosevelt dispatched seven warships under the command of Admiral French Ensor Chadwick, and several Marine companies, commanded by Major John Twiggs Myers, though with little idea of what US forces could achieve on such hostile foreign soil. They were not to be used without express orders from Washington; the only plan for using them was to seize the custom-houses of Morocco, which supplied much of its revenue, if the Moroccan government did not fulfill the demands of the United States, which were to make the concessions necessary to persuade Raisuli to release Perdicaris, and to attack Raisuli if Perdicaris were killed anyway. The only Marines actually to land on shore were a small detachment of a dozen men, carrying only side-arms, who arrived to protect the Consulate and Mrs. Perdicaris.Roosevelt’s resolve weakened when he was advised on 1 June that Perdicaris was not a US citizen, that in fact he had forfeited his American passport for a Greek one forty years earlier; but Roosevelt reasoned that, since Raisuli thought Perdicaris was an American citizen, it made little difference. Roosevelt tried to get Britain and France to join the US in a combined military action to rescue Perdicaris, but the two countries refused and France actually reinforced its garrison in anticipation of an American assault. Instead, the two powers were covertly recruited to put pressure on the Sultan to accept Raisuli’s demands, which he agreed to do on 21 June. Hay saw the need to maintain face so he issued a statement to the Republican National Convention:This government wants Perdicaris alive or Raisuli dead.According to all witnesses, the Convention, which had been lukewarm towards Roosevelt up until then, went wild at this remark. One Kansas delegate exclaimed, “Roosevelt and Hay know what they’re doing. Our people like courage. We’ll stand for anything those men do.” This famous catchphrase quickly caught on, and helped Roosevelt secure his election.Perdicaris and Varley were met personally by Gummere and Chadwick, who had spent much of the time of their capture with Perdicaris’s wife. When Ellen Varley asked for the admiral to provide a doctor for her husband, every medical officer in the American fleet volunteered.The detailed facts of the incident (especially the fact that Perdicaris was not an American) remained secret until 1933, when historian Tyler Dennett mentioned it in his biography of John Hay.
Later life
Perdicaris and his family moved to England shortly after the incident, eventually settling in Tunbridge Wells. He occasionally returned to Trenton where he maintained business interests. Perdicaris Place, off West State Street, is named for him and his father. Ion Perdicaris died in London in 1925.
Popular culture
“Hostages to Momus”, a short fiction story by the American author O. Henry was inspired by the kidnapping of Ion Perdicaris, who in the story is referred to as “Burdick Harris” (“Bur-dick-Harris” is a play on “Per-dic-aris”, as the names rhyme, if pronounced as the author intended), a Greek citizen. The humorous story was written shortly after the incident.In 1924, British author and adventurer Rosita Forbes published The Sultan of the Mountains: The Life Story of the Raisuli, a full-length biography of Raisuli; the book is currently out of print in English, but a Spanish translation has appeared recently. Other books have discussed the incident, including David S. Woolman’s Rebels in the Rif, Michael B. Oren’s Power, Faith and Fantasy: America in the Middle East, 1776 to the Present and Bill Fawcett’s Oval Office Oddities, and a lengthy, in-depth chapter on the kidnapping and President Roosevelt’s reaction is included in Edmund Morris’s second Roosevelt biography, Theodore Rex.The story of Ion Perdicaris’s kidnapping was loosely adapted to film in the 1975 motion picture The Wind and the Lion, with Sean Connery in the role of Raisuli and Brian Keith as Roosevelt. However, to add some spurious glamour to the tale, the 64-year-old bearded hostage was replaced with attractive young “Eden Pedecaris”, played by Candice Bergen. The film incorrectly showed US Marines invading Morocco and battling soldiers of the German Empire (who were not present in Morocco at the time), but it succeeded in presenting the personality of Raisuli and his interaction with his prisoners.
